Hein de Haan: Drinken we nog een biertje?

november 2017

‘Drinken we nog een biertje?’ Ik was het PvdA-raadslid HEIN DE HAAN al voorbijgelopen toen hij mij met dit aanbod nariep. Hein stond met een wijnfles in zijn hand op het Gouverneursplein voor de ingang van restaurant Sems, waar ik met Ruben langs wandelde. Het was donderdagnacht klokke twaalf en we waren op weg naar onze laatste halte: café De Strohoed.

Nóg een biertje?, dacht ik. Ruben en ik hadden al drie cafés achter ons gelaten. Sietske was al na café nummer twee afgehaakt. De avond was om negen uur begonnen in café De Markies, waar we twee Pilsner Urquell achterover hadden getikt. Sietske koos voor een Liwwadder biertje dat haar niet beviel. Het mocht de pret niet drukken in het gezellige café aan het Groot Schavernek. HIDZER van de Toeter zat enkele krukken verderop. YVONNE BLEIZE van de Neushoorn verliet rond tien uur haar popcentrum, zo konden we van onze kruk waarnemen. Ik zwaaide vrolijk maar dacht wél: met jou heb ik nog een appeltje te schillen.

We zaten in het café waar ooit bakkerszoon JAN DE BEER de scepter zwaaide. Zijn loopbaan verliep van het onderwijs naar het kroegwezen naar de politiek (VVD). De Beer mocht tot zijn eigen verbazing op een gegeven moment nog even als wethouder van cultuur en sport van onze mooie gemeente optreden. Het pretpakket beviel hem uitstekend. Als je maar lang blijft zitten en niet al te gekke dingen doet, kom je in onze gemeente vanzelf op het wethouderspluche terecht. Zie FRISO DOUWSTRA, die zich iedere morgen door zijn vrouw in zijn arm laat knijpen om vervolgens de kreet te slaken: jawel, ik ben het écht: WETHOUDER!

Na De Markies staken we aan bij Scooters, waar de karaoke-avond net was begonnen. We hadden nog niet genoeg bier tot ons genomen, anders was de kans groot geweest dat we ook op het podium mee hadden staan blèren met allerhande goed in het gehoor liggende deuntjes. Het mocht de pret niet drukken. We vermaakten ons prima aan de biertafel. Sietske en Ruben bestelden een Hertog Jan. Ik ging aan de Jupiler. Het café stroomde mooi vol en kroegbaas TON EIJER kwam nog even bij ons staan om de laatste ontwikkelingen in zijn horecastraat met ons te delen. Al dertien jaar exploiteert hij dit café en het loopt de laatste jaren als een geoliede machine.

Tegen elven vond Sietske dat het welletjes was geweest. Ruben en ik besloten om onze ronde, waar veel voorbereiding in was gaan zitten, af te maken. Niet geheel tegen onze zin stapten we even later het café De Twin binnen. Gretha had de deur al op slot, maar verklaarde na geklop op het raam dat ze gewoon open was. Uit veiligheidsoverwegingen doet ze de knip er soms op. Aan de mooie ovalen bar tikten we twee Amstel biertjes achterover. Gretha informeerde nog even naar het wel en wee van Ruben waarna we onze weg vervolgden, niet wetende dat ons een verrassing te wachten stond.

Bij het Oranje Bierhuis moest ik Ruben bij de les houden. Hij stiefelde naar het prachtige café terwijl dit etablissement niet in de vooraf uitgestippelde route was opgenomen. Hier werd de deur ontgrendeld door kastelein Udo die, ik stond op afstand, vriendelijk verzocht om onze drankzucht elders voort te zetten. Met de vriendelijke kreet ‘Hé, homo’ werd afscheid genomen van deze verstandige kroegbaas.

Op naar café De Strohoed, waar Danny van voorheen autoshop Wassenaar tegenwoordig achter de bar staat. Zoals gezegd schrokken we even van het geroep ter hoogte van restaurant Sems. We konden moeilijk om het aimabele PvdA-raadslid heen, die met een fles wijn stond te zwaaien. Het leek er een beetje op alsof hij gered wilde worden. Hij bleek in Sems betrokken te zijn geweest bij een debatje waarvoor weinig publiciteit was gegenereerd, ik had het in ieder geval niet voorbij zien komen, en was nu toe aan een écht inhoudelijk gesprek. Dat trof, want voor een inhoudelijk gesprek kun je mij, zelfs midden in de nacht, wakker maken. Met z’n drieën kwamen we aan bij het café, waar ook een kleine VVD-delegatie was neergestreken. Het al even aimabele steunfractielid PIETRIC VEENSTRA van de VVD zat op de hoek aan de bar. Ik miste DOUWE KIESTRA die in dergelijke gevallen nooit ver verwijderd is. Ik heb nog even in de toiletten gekeken, maar misschien was hij al vertrokken om nog een blokje te flyeren voor zijn liberale maat SERGE HOLLANDER. Aan hem zou ik het advies willen geven om de volgende keer met iets betere verkiezingsteksten op de proppen te komen. De vlakke teksten sluiten overigens naadloos aan bij het bedroevend zachte oppositionele geluid dat Serge de afgelopen jaren heeft laten horen.

Ik kwam er snel achter dat er in benevelde toestand best te praten valt met Hein. Meestal is hij in discussies wat hyper en probeert hij de ene vlieg na de andere te vangen, maar in De Strohoed viel hij alleszins mee. Misschien dat de burn-out die hem dit voorjaar trof hem tot rust heeft gebracht. Anders komt zijn belangstelling voor de ander vast door de invloed van zijn geliefde SANNE. Een vrouw, zoals Hein zelf benadrukte, wel vijf keer slimmer is dan hijzelf. Desalniettemin was Hein ontvankelijk voor allerlei raadgevingen die ik hem in de vroege morgen aan de hand deed. Tot wel vijf keer toe beaamde hij wat ik hem voorhield. Even zo vaak meldde het raadslid dat wat hij nu zei toch echt binnen de muren van het café moest blijven. Omdat hij dit zo dikwijls zei, weet ik na zoveel bier niet meer wat wél of niet naar buiten toe mag worden gebracht. Ik gok er maar op dat de mededeling dat wethouder FRISO DOUWSTRA uit kwaadheid over zijn beoordeling in het Stadsblad Liwwadders een stapel kranten bij een visboer in de prullenbak gesmeten heeft, geopenbaard mag worden. Bij de visboer van de Noorderbrug heb ik dit verhaal een dag later proberen te verifiëren. De visboer kon mij mededelen dat dit niet bij zijn kraam had plaatsgevonden ‘anders had ik hem een schop gegeven.’ U begrijpt dat deze visboer bij mij niet meer stuk kan. Met een verse stapel kranten nam ik afscheid.

Heins’ burn-out bracht ik nog even in verband met de mogelijke last die zijn ambitieuze ouders op zijn schouders hebben gelegd. Maar Hein weet het aan zijn drukke bestaan. Niks missen, luidde het parool tot voor kort bij hem. Toen de Lions, waarvan hij lid is, tussen de zoveelste kelk bier en de worst- en kaasplank voorbijkwam, zei ik: Meteen mee stoppen! Ophouden met die flauwekul. Daar zit je met de zelffelicitatiedienst van de GERTS VAN MEEGDENBURGEN en de ANDRIESEN VAN WEPERENS aan tafel onder voorzitterschap van een omhooggevallen voorlichter van de provincie Friesland. Wat brengt je dat? Thuis zitten met vrouw en kind lijkt mij statusverhogender. Ik zag bij Hein het licht aan gaan. Mijn advies ging er in als Gods woord in een ouderling. Deze nacht was niet voor niets geweest. We bestelden er nog een. We waren bijna vrienden!

Ondertussen had Ruben in ruil voor de rode stropdas van Hein verklaard woensdag op de PvdA te zullen gaan stemmen. Zelf was ik nog niet zo ver. Het bleek, zei Hein, dat alles wat in Leeuwarden georganiseerd PvdA’er is, erg boos op Liwwadders en haar uitgever is. Zeg maar: des duivels! Ik vroeg hem hoe dat nu zou kunnen. Loop je je benen uit je lijf om het wel en wee van de PvdA’ers te verslaan, meer dan twintig jaar bij nacht en ontij op pad, tegen heug en meug bierdrinkend, de laatste quotes noterend, ruzie in de huiselijke gelederen voor lief nemend en dan zijn de sociaal democraten ook nog ondankbaar! Met in het achterhoofd de nuttige adviezen die ik het raadslid in de afgelopen twee uur had verstrekt, die ook nog goed landden, kon ik mij hierbij niet zo veel voorstellen.

De beoordeling van het college met de cijfers vier en vijf (in de klassieke telling van één tot en met tien) was niet goed gevallen, vertelde Hein mij. Kijk nou eens hoe mooi de stad is, zei Hein. Zelfs HANS WIEGEL is complimenteus over LUTZ en op Liwwadders staat er dan weer een kritisch bericht. Ik keek even naar de twee soorten kaas op de kaasplank en in één beweging bestelde ik twee nieuwe kelken bier (Ruben had ons verlaten). Vervolgens adviseerde ik Hein om een bezoekje te brengen aan MAX TUIK van het pannekoekschip. Die had ik enkele uren voor aanvang van onze stappersavond getroffen, en die mij informeerde over het parkeerbeleid in onze stad. Ik vertelde Hein dat niet iedereen blij is met de PvdA in onze stad en gelet op de vier en de vijf in de beoordeling zag ik bij de PvdA ruimte voor verbetering. Hein wilde graag met mij bij Max op bezoek. Ik stelde voor om dit bezoek in de ochtenduren te laten plaatsvinden.

Om 2.16 uur haalde ik mijn pinpas door het betaalapparaat, zo zag ik de volgende morgen. Tegen drie uur stiefelde ik de trap op. De volgende morgen klaagde mijn vrouw over mijn luide gesnurk. Ze had geen oog dichtgedaan. Alles voor de PvdA, kon ik er met moeite uit krijgen.

Andries Veldman